DZIAŁALNOŚĆ BOZPN
Trudne początki
Kiedy 1 czerwca 1975 roku dokonano w Polsce nowego podziału administracyjnego kraju, ustanawiającego czterdzieści dziewięć województw, w tym bialskopodlaskie ze stolicą w Białej Podlaskiej, tylko kwestią czasu było powstanie nowych instytucji, organizacji i stowarzyszeń odwzorowujących układ administracyjny. Nie inaczej działo się w środowisku piłkarskim. Tempo zmian zależało jedynie od aktywności obracających się wokół futbolu osób.
Jedną z nich był Stanisław Mozgawa, wielki kibic piłkarski z Łukowa. Do stolicy południowego Podlasia rzuciła go wspomniana wyżej reforma, jako że wcześniej pełnił on funkcję sekretarza tamtejszego Komitetu Powiatowego PZPR. W Białej w dalszym ciągu pracował „w polityce”, co nie przeszkadzało bliżej zainteresować się miejscowym piłkarstwem. Chodząc na mecze futbolowej wizytówki nowego województwa: Robotniczo-Akademickiego Klubu Sportowego (RAKS), razem z innym łukowianinem i działaczem tamtejszych Orląt – Władysławem Wójcickim, obaj zaczęli się zastanawiać: Kogo by tu wciągnąć do pracy w przyszłym związku?
– Kluby też trzeba było połapać – wspomina W. Wójcicki. – Część z nich grała w siedleckim podokręgu, inne uczestniczyły w rozgrywkach lig lubelskich, były też takie, które zawiesiły działalność po rozpadnięciu się podokręgu bialskiego. To wszystko należało pozbierać i spisać – kluby, sędziów, działaczy. Do tego dochodził brak regulaminów i przepisów. Ja o tyle się na tym znałem, że jako działacz łukowskich Orląt znajdowałem się w ciągłym kontakcie z Lublinem.
Przygotowania trwały wiele miesięcy. Do najaktywniejszych w tym czasie, obok dwójki już wymienionych, należeli: płk Adam Olesiński, dyrektor sportowego wydziału Urzędu Wojewódzkiego – Stanisław Arasymowicz, Wiesław Ciesielski, Jan Puczko, Tadeusz Maziejuk i wielu innych.
Wreszcie nadszedł 29 grudnia 1976 roku, czyli dzień, na który czekali piłkarscy pasjonaci. Dzień, w którym powstał Okręgowy Związek Piłki Nożnej w Białej Podlaskiej. Na zebraniu założycielskim wybrano Zarząd w następującym składzie: Stanisław Mozgawa – prezes, Adam Olesiński – wiceprezes ds. organizacyjnych, Eugeniusz Wiński – wiceprezes ds. wychowawczych, Stanisław Krzyżanowski – wiceprezes ds. sędziowskich, Jan Złomańczuk – wiceprezes ds. szkoleniowych, Ryszard Kwieciński – sekretarz, Władysław Wójcicki – kierownik wydziału gier i dyscypliny, Józef Bergier, Tadeusz Iwanicki, Tadeusz Maziejuk, Longin Rogacin, Stanisław Demeszko, Antoni Kisiel, Tadeusz Konarski, Stanisław Mirecki, Jan Oleksiuk, Jan Puczko i Franciszek Woźniak. Pierwszych jedenastu znalazło się w składzie Prezydium Zarządu.
Już na pierwszym spotkaniu Prezydium (4 stycznia 1977 roku) jego członkowie zauważyli, że swoją pracę rozpoczynają właściwie od zera. W stosunku do potrzeb brakowało trenerów, właściwej bazy szkoleniowej i socjalnej, a także wystarczającej ilości oddanych sprawie działaczy. W protokole czytamy: „…LZS Kornica nie posiada żadnej piłki, LZS Sielczyk nie ma żadnych warunków do uprawiania piłki nożnej, LZS Rzeczyca jest w posiadaniu tylko… dziesięciu zawodników, LZS Rudno ma w magazynie pięć koszulek, trzy pary korkotrampek i jedną piłkę…” Nie przeszkadzało to jednak w dążeniu do jak najszybszego usamodzielnienia się związku. Już 17 maja 1977 roku bialskopodlascy działacze przejęli z OZPN Siedlce prowadzenie rozgrywek swojej klasy B, chociaż mało kto wierzył w możliwości podołania temu wyzwaniu ze względu na całkowity brak doświadczenia. Po roku z satysfakcją stwierdzono, że całość przeprowadzono wzorowo, a nabyte umiejętności zaowocowały przejęciem od następnego sezonu z siedleckiego związku pozostałych drużyn z województwa bialskopodlaskiego. Utworzono własną klasę A (seniorów i juniorów), która w sezonie 1978/79 liczyła zaledwie po sześć drużyn (w rozgrywkach obowiązywał więc system czterorundowy), ale już rok później skupiała jedenaście zespołów. Pierwszymi mistrzami wojewódzkich klas w sezonie 1977/78 zostały drużyny: LZS Milanów w klasie B, LKS Chotyłów w klasie C. W sezonie 1978/79 rywalizujących drużyn piłkarskich było jeszcze więcej – 10 w klasie A oraz aż 54 w klasie B, prowadzonej przez LZS. Ta ostatnia składała się z ośmiu grup, a po rundzie jesiennej prowadzili w nich: Huszlew, Nowosiółki, Sitnik, Przychody, Horodyszcze, Płudy, Kijowiec i Chmielów, a więc drużyny z miejscowości, jakich ostatnio całkowicie brakuje na piłkarskiej mapie okręgu.
O ile jednak od strony organizacyjnej raczkowano, o tyle sportowo bialskopodlaskie piłkarstwo miało się czym pochwalić. Wizytówką okręgu był AZS AWF Biała Podlaska, który doskonale prezentował się w III lidze, raz – w sezonie 1977/78 – ocierając się (zabrakło jednego punktu) o II ligę. Na dodatek w 1977 roku zakwalifikował się do 1/16 finału Pucharu Polski, odpadając dopiero po konfrontacji z Legią Warszawa. Na mecze ligowe przychodziło na bialski stadion blisko 3 tysiące kibiców, co obecnie wydaje się informacją jakby z innej planety.